MAROCCO

BLISKI ISTOK

​

Hodanja po Maroku je bio siri plan upznavanja bliskoistocne kulture. Saznali smo da je arapska kultura iako dominatnma sa tim podrucjem ipak podijeljenja jer ne postoji bas tolko jedinstvo i jedinstven stanadard ponaanja po cijelom bliskom istoku. Maroko na primjer uci Arapski jezik kao strani jezik u svojim skolaama.. Obisli Rabat glavni politicki centar na obali Sredozemlja uzivali u divnoj klimi zatim prrema Hemprhi Bogart filmu Casablanca opet uz mediteran sa 28-30 stepeni I staroj drevnoj arapskoj kulturi I modernom evropskom gradu I dalje prema Marakesh grad romantike I arabskog nacina zivota gdje Berberi starosjedioci Maroka cine vecinu. Medina I njen glavni trg sa prekarsnim toplim danima I nocima u novembru su nesto sto vrijedi opet doci. Dalje smo obisli Atlas planinu penjali se po okolnim brezuljcima I trazili vodopade na dobrim visinama Atlasa dok se sa obliznjih vrhova bijelio snijeg. Ukratko predivnih sedam dana 
Po starom obicaju nasli domace ljude puno sa njima pricali o istoriji, kulturi putovali po cijelom Maroku autobusima, vozovima I po drevnom nasem obicaju svugdja gdje se moglo rentirali bicikle kao najbolji nacin istrazivanja mjesta . A sada nesto o istoriji Maroka.
Početkom 16. stoljeća Portugalci i Španci počinju graditi uporišta na marokanskoj obali.. Španci su zauzeli Sidi Ifnu i Melillu, a oko 1520. godine Portugal konrolira sve važnije luke u Maroku. Za vrijeme vladavine dinastije Saadira, razvijaju se trgovinske veze sa evropskim državama, a Francuska otvara svoje konzulate u većim lučkim gradovima. Pod dinastijom Alida oslobađa se većina lučkih gradova od španske i portugalske vlasti, osim Ceute, Melille i Sidi Ifne, koji ostaju španski. 1777. godine, Maroko je prva država koja je priznala Sjedinjene Američke Države. Od 1783. godine kada je potpisan Moroccan-American Treaty of Friendship od strane američkih predsjednika Johna Adamsa i Thomasa Jeffersona datiraju najduži neprekinuti prijateljski odnosi SAD-a sa nekom drugom državom. Nakon osvajanja Alžira 1830. godine, Francuska pokušava proširiti svoje uticaje u Maroku. 1843-44. dolazi do rata, u kom su marokanske trupe poražene. [1] Preko Alžira 1904. godine, Francuska širi svoj privredni i politički uticaj u Maroku. Kroz planirani protektorat Francuske, Njemačka smatra svoje kolonijalne interese ugroženima, što je uzrok Prve marokanske krize. 1905. godine car Wilhelm II posjetio je demonstrativno marokanskog sultana u Tangeru. Mogući rat je spriječen na mirovnoj Konferenciji u Algecirasu 1906. godine.
Imperijalni motivi Francuske i Njemačkog carstva su centralni problem Druge marokanske krize 1911. godine. Kao prijetnju Njemačka šalje topovnjaču Panther u Agadir. Konflikt je riješen sa Dogovorom Maroko-Kongo, kojim je priznat francuski protektorat nad Marokom. 1912. Francuska i Španija dijele Maroko u dvije interesne sfere. Pod špansku upravu dolaze sjeverni dijelovi i područja Ifni i Tarfaya. Formalno sultan zadržava vlast. Tanger je 1923. dobio međunarodni status. Od 1930 godine, pod sultanom Muhamedom V raste otpor protiv kolonijalnih vlasti i formira se arapski nacionalni nezavisni pokret. Partija za nezavisnost (Al-hizb al-istiqlal) osniva se 1944. godine.
1953. godine, zbog svoje nacionalističke politike, sultan je protjeran na Madagaskar i francuska uprava postavlja njegovog strica Muhameda VI. za sultana. Ustanci naroda i međunarodni protesti prisiljavaju Francuze 1955. godine na odricanje kolonijalne vlasti. Muhamed V se vraća u zemlju. 1956. Francuska i Španija priznaju nezavisnost zemlje pod Muhamedom V. Od 1957. godine Maroko je kraljevina. Nakon kraljeve smrti 1961. godine, na prijestolje dolazi njegov sin Hasan II 1975. godine, nakon otkrića zaliha fosfata u Zapadnoj Sahari, on započinje napad sa 350.000 vojnika na španski dio Sahare, tzv. Zelenim maršom, te najprije pripaja jedan dio, a onda cijelu oblast. Ovaj akt međunarodna zajednica proglašava aneksijom. Do 1991. godine dolazi do oružanih sukoba sa POLISARIO-m, oslobodilačkom armijom Zapadne Sahare. Nakon protesta naroda protiv autoriterne vlasti, početkom devedestih godina, državne vlasti započinju demokratizaciju zemlje.

Maroko je dosta sigurna zemlja za putovanje i cijlo vrijemesmo se osjecali dosta sigurno i prijatno.